In 1990 zijn wij naar Zeeuws-Vlaanderen verhuisd. Cadzand om precies te zijn. Nou ja... eerst Nieuwvliet-Bad, maar uiteindelijk Cadzand. Cadzand dorp.
Bij iedere reis naar Cadzand reden wij via Roosendaal, dus ook langs de Kazerne van het Korps Commandotroepen. Op een of andere manier bracht iedere rit mij, tot.op de dag van vandaag, terug naar die ene dag in 1984.
Ik had mij opgegeven voor de keuring van het Korps Mariniers. Ik was topfit. Deed twee keer in de week aan Jiu Jitsu en had geen grammetje vet aan mijn lijf.
Min vader was trots. Ik zag het in zijn ogen. Als oud Cavalerist wenste hij dat ik het tot zo'n elite korps zou schoppen. Moeilijk uit te leggen, maar voor diegenen onder ons die dienstplichtig zijn geweest valt het kwartje wel bij het lezen van deze tekst.
Op die bewuste dag reisde ik dus met de trein naar Amsterdam om me te laten keuren voor de Mariniers. Het was een tweedaagse keuring die mij op zowel fysiek als psychisch vlak door midden zou moeten zagen.
Ik was niet super gespierd, maar wel pezig en ik verbaasde me dan ook over het feit dat ik diverse "Spierbundels" af zag vallen gedurende deze tweedaagse keuring. De gedachte komt al snel bij je op dat je dan ook wel niet goed genoeg zal zijn.
Wonder boven wonder haalde ik de finish en wachtte ik op mijn laatste gesprek met de officier die zijn handtekening zou gaan zetten onder mijn toekomstige dienstgang.
"Helaas, Volkert. Je bent te oud," hoorde ik de luitenant ter zee zeggen.
Te oud ? Vol verbazing keek ik de officier aan. Ik was pas 18 jaar. Hoezo te oud?
Hij glimlachte bij mijn opmerking. "Nee, niet te oud qua leeftijd, maar wel te volwassen in je denkwijze."
Na de nodige uitleg begreep ik het wel, maar de luitenant moet mijn teleurstelling hebben gezien, waardoor hij haast het gevoel moet hebben gehad mij op een of andere manier iets van troost te moeten bieden.
"In het kantoor hiernaast kunnen ze wel wat voor je betekenen,"vervolgde hij, waarbij hij mij mijn testresultaat overhandigde.
Stil, nog steeds vol ongeloof over hetgeen mij zojuist was overkomen, bedankte ik hem en verliet stilletjes het kantoor.
Voor de gesloten deur zag ik een bordje met daarop "Korps Commandotroepen". Ik was verbaasd. Het was iets waar ik geen rekening mee had gehouden. Terwijl ik nadacht over het vervolg, hief ik onbewust mijn hand om op de deur te kloppen.
Plots was daar het besef dat ik een andere richting in mijn leven ging nemen. Ik aarzelde en bedacht mij over de te nemen weg.
Ik draaide mij om en liep weg. Weg van de weg die mij misschien een ander leven had gegeven. Zou ik de stap nemen als ik terug kon gaan in de tijd? Ik heb het mij dikwijls afgevraagd, maar ben nog steeds blij met de keuzes die ik heb gemaakt in mijn leven. Keuzes die mij gemaakt hebben tot wie ik ben. Hoe zou mijn leven zijn verlopen? In ieder geval geen butterfly effect voor mij..
Reactie plaatsen
Reacties